Weblogs
Kijk voor nog meer blogs in de menubalk rechts.
Sheltiewandeling en ziekenhuis ingreep (29 februari 2016)
Deze blog begint een week geleden, op zaterdag 20 februari om precies te zijn… Enkele weken terug stond er een Sheltiewandeling gepland op de Veluwe die helaas toen wegens verschillende omstandigheden niet door ging. Sindsdien had ik al het plan om zelf iets te gaan organiseren, en uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en dit ook echt gedaan. Het werd een wandeling op de Soesterduinen op zaterdag 20 februari aan het begin van de middag. Om 13u verzamelden we bij de brasserie om te beginnen aan onze wandeling en aan de opkomst te zien waren veel mensen blij dat de wandeling gepland werd. Uiteindelijk wandelden 23 Shelties en 4 huisgenootjes van anderen rassen met hun families mee tijdens deze groepswandeling die zo’n anderhalf uur duurde. We hadden nog wel langer kunnen/willen lopen, maar de voorspellingen waren dat er regen zou komen in de namiddag en toen de donkere wolken in de verte verschenen besloten we richting het parkeerterrein terug te lopen. Een goede keus achteraf gezien want toen wij een half uurtje later met nog twee achterblijvers op het terrasje wat zaten te drinken begonnen de eerste spatjes te vallen, en enkele minuten later kwam het met bakken naar beneden vallen. De Chineesjes hebben we vanwege de voorspellingen en drukte uiteindelijk thuis gelaten. Zij zijn toch niet zo een fan van grote groepen honden en gelukkig kon de oppas bij hen blijven dus kwamen zij ook niks tekort tijdens deze middag.
Eevee had bij het uitstappen uit de auto er al gelijk zin in. Maatje Smiley (een goed vriendje van Eevee’s nestbroer Sky, en een Sheltie waar we in het verleden al vaker mee hebben gewandeld) kwam tegelijk met ons aan en stak zijn kop in onze auto nog voor Eevee uitstapte en hierdoor was het voor mevrouw gelijk duidelijk… We waren op een leuke plek aangekomen! Eevee stond te stuiteren op het parkeerterrein en heeft toen ze eenmaal los op de zandverstuiving aan kwam heerlijk gespeeld. In heb haar in tijden niet zo zien rondrennen met andere honden, wat een heerlijk gezicht!
Ook Abby vermaakte zich prima, al dan wel flink vocaal. Ze heeft bijna de hele wandeling lopen blaffen en moest eerst nog even wennen aan de drukte maar kwam uiteindelijk ook goed los.
Puur toevallig werd de wandeling ook nog een heuse familiereünie! Op het parkeerterrein al viel ons een heel schattig driekleur pupje op wat gelijk ieders hart stal. Dit bleek echter geen onbekende te zijn voor ons, maar Abby’s kleinzoon Django die we eind vorig jaar nog bij zijn fokker hebben bezocht. Kleine Django was in eerste instantie wat overweldigd van alle drukte maar genoot uiteindelijk net zo hard als alle volwassenen van de wandeling. Natuurlijk is hij vanwege de lengte van de wandeling ook stukken gedragen, maar meneer heeft meer dan genoeg kunnen spelen deze dag om flink uitgeput thuis te komen vermoed ik. Eevee’s nieuwe beste vriendje genaamd Twin bleek achteraf gezien ook verre familie. Zijn overgrootvader is namelijk Eevee’s vader, Ledger, en daarmee is Twin dus Eevee’s achterneef. Cody (Abby’s halfbroer) en Flynn (onze logee van afgelopen voorjaar) waren er ook gezellig bij en Cody’s nestbroer Baldr liep ook gezellig mee (eveneens Abby’s halfbroer dus). Django’s huisgenootje Izzy was dan wel geen familie van onze meiden, maar kennen wij ook al van pups af aan. Zij komt bij dezelfde fokker vandaan als Django en hebben wij dus als pup ook destijds bezocht. Tevens woont haar nestzus bij Snowy, Eevee’s nestzus, dus hebben wij die in het verleden ook al vaker gezien.
Het was leuk om zoveel bekende gezichten weer te zien, ook Sheltievrienden waarmee ik al in geen tijden meer had afgesproken. De ‘vreemde eenden’ binnen de groep waren ook een prima match met de Shelties en met name Dazey trok met haar blauwe kijkers en bijzondere gedrag af en toe heel wat aanbiddend publiek.
Het was uiteindelijk een hele gezellige middag die volgens mij absoluut voor herhaling vatbaar was! We hebben nieuwe vrienden gemaakt, de hondjes hebben nieuwe vrienden gemaakt en het bood tevens fijne afleiding voor wat me te wachten stond enkele dagen later…
De rest van het weekend heb ik vooral rustig aan gedaan, bijgekomen van zaterdag en voorbereidend op maandag. Ik heb zondag zoveel mogelijk op medicatie geleefd om zo rustig en pijnvrij mogelijk de laatste uurtjes door te komen. Maandagochtend stond de oppas hier namelijk alweer vroeg voor de deur in verband met mijn ziekenhuisingreep later die ochtend. Ik zou een traanbuisdotterbehandeling ondergaan in verband met een tranend oog waar ik inmiddels al meerdere jaren mee rondloop. Na verschillende artsen bezocht te hebben ben ik uiteindelijk doorverwezen naar een specialist op dit gebied die met een traanbuisdotterbehandeling wilde proberen deze doorgang weer goed vrij te maken om zodoende mijn klachten te verhelpen. Tijdens zo een dotterbehandeling wordt (even simpel uitgelegd) een kleine ballon opgeblazen in de traanbuis om de doorgang vrij te maken, waarna alles goed wordt schoongespoten in de hoop daarmee de aanwezige blokkade te verwijderen.
De dag begon helaas al met een ietwat valse start. Vanaf middernacht moest ik nuchter zijn ivm het roesje dat ik zou krijgen, maar ’s ochtends vroeg bleek ik wakker te zijn geworden met een hypo. Ondanks meer dan de helft minder gespoten te hebben de avond er voor en gewoon goed gegeten te hebben bleek de stress mijn bloedsuikers toch meer van slag te maken dan ik had verwacht. Na een telefoontje met het ziekenhuis mocht ik toch nog wat CapriSun drinken dus heb ik dit maar snel gedaan om zo toch klaar te zijn voor de ingreep.
Om 10.15u zou ik door de radioloog worden opgehaald maar we moesten al driekwartier eerder aanwezig zijn voor mijn dagopname. We werden eerst naar de verkeerde afdeling gestuurd dus het bleek nog een hele zoektocht om uit te vinden waar ik moest zijn, maar uiteindelijk kwamen we terecht waar we moesten zijn. Hier werd me nog even uitgelegd hoe de ochtend zou verlopen, kreeg ik een bed en koffer toegewezen en een schort om me in om te kleden, en zou ik moeten wachten op radiologie waarvoor ik opgeroepen zou worden. Rond 10u kreeg ik te horen dat het allemaal iets zou uitlopen en het dus nog wel even kon duren voordat ik werd opgehaald. De stress in mijn lijf begon inmiddels flink op te lopen, ondanks de dubbele oxazepam die ik de avond en nacht van tevoren had genomen. Er werd een stip gezet bij het oog waaraan de ingreep zou gebeuren en uiteindelijk werd ik opgehaald voor mijn eerste onderzoek…
Alles begon met een CT scan. Er werd eerst een foto gemaakt van mijn oog en neus om te kijken hoe alles er uit zag, dit was binnen enkele minuten gepiept en vervolgens werd ik weer terug gebracht naar boven om te wachten op de echte ingreep. Hoewel het allemaal aardig uitliep viel het me al met al nog mee hoe lang ik heb moeten wachten deze ochtend. De zenuwen waren inmiddels wel lastig onder controle te houden en zeker gezien mijn ziekenhuistrauma’s uit het verleden vond ik het erg moeilijk om daar weer in zo een bed te liggen wachtend op een ingreep die ik bij bewustzijn moest gaan meemaken.
Eenmaal opgehaald door radiologie mocht mijn moeder meelopen de kamer in en bij mij blijven tot het infuus werd geplaatst. Hoewel deze ingreep normaal gesproken onder plaatselijke verdoving plaatsvindt was gezien mijn trauma’s en angsten voor mij in overleg met anesthesie geregeld dat ik onder een roesje zou zijn gedurende de behandeling om hier zo min mogelijk van mee te krijgen. Omdat ik wel nog opdrachten moest kunnen uitvoeren was algehele narcose geen optie, maar dit roesje zou voor geheugenverlies en een pijnloze behandeling zorgen om het zo dragelijk mogelijk te maken. Gevoelsmatig ben ik de hele ingreep bij geweest. Het artsenteam was erg aardig, probeerde me echt goed gerust te stellen en ik had het idee zo’n 15 á 20 minuten op de tafel te hebben gelegen. Niets bleek echter minder waar toen ik de volgende dag van mijn moeder hoorde dat de ingreep zo’n 45 minuten duurde en ik dus zeker ook wel onderdelen hiervan gemist moet hebben gezien mijn geheugen. Het pijnstillende effect van het roesje heb ik voor mijn gevoel weinig van gemerkt. Hoewel ik dus vast wel tussendoor een tijdje heb geslapen heb ik voor mijn gevoel minutenlang aan martelingen moeten doorstaan aan mijn oog.
Nadat de ingreep was afgerond werd ik teruggebracht naar mijn afdeling waar ik nog even mocht ‘uitslapen’. Het roesje was binnen enkele minuten al grotendeels uit mijn systeem maar het duurde uiteindelijk nog wel een aantal uren voordat ik het gevoel had mijzelf weer een beetje onder controle te hebben. De napijn voelde ik echter helaas al erg snel, en dit viel me vies tegen. Ook bleef ik, toen ik weer een beetje goed bij kennis was, nog met veel vragen achter. Er werd me verteld dat ik over 3wkn weer terug moest komen voor een soortgelijke ingreep, een nachtmerrie die werkelijkheid werd, maar waarom en hoe dit precies allemaal zou gaan kon de verpleging mij niet echt meer vertellen. Het artsenteam was inmiddels alweer bezig met de volgende patiënt, dus ook hen kon ik geen vragen meer stellen.
Bij vertrek ergens in de middag moesten we langs de apotheek om mijn penicilline te halen, deze kregen we echter na een flinke wachttijd niet mee vanwege een computerstoring. We moesten hier dus thuis nog achteraan. Eenmaal thuis ben ik gelijk weer terug naar bed gegaan in de hoop dat de pijn na een tijdje minder zou worden. Ik ben zo snel mogelijk begonnen met pijnstillers en mijn voorgeschreven medicatie en hoewel dit wel het scherpe randje van de pijn afhaalde voelde ik toch nog flink wat pijn. Ook mijn neus bloedde af en toe (iets waar ik in het verleden al eens onophoudelijk jarenlang last van heb gehad), mijn tranen waren soms wat vermengd met bloed en mijn hoofd en wang voelde alsof ze uit elkaar gingen barsten. Ik kwam er de volgende ochtend ook nog achter dat er een stent was geplaatst die vanuit mijn ooghoek tot halverwege mijn neus loopt, en ik overal kan voelen zitten. Een doodeng maar vooral ook heel erg vervelend gevoel. Want bij iedere ademhaling beweegt het, voel ik het dus ook zitten en doet het pijn.
We hebben de middag na mijn ingreep toch nog even het ziekenhuis opgebeld voor wat meer informatie. De stent die is geplaatst in mijn traanbuis moet over 3wkn er weer uitgehaald worden en daarom staat er dan dus nog een ingreep gepland. We hebben gelijk geregeld dat dit weer onder een roesje zal gebeuren maar gezien mijn ervaringen van deze keer heb ik daar niet veel vertrouwen meer in. Wel is dit een iets kortere en minder heftige behandeling dus hopelijk scheelt dat nog iets. De pijn was gebruikelijk en zou gedurende de week minder moeten worden (en zeker geen week moeten aanblijven).
Hier hoopte ik dus ook maar op, en hoewel ik inderdaad moet erkennen dat de pijn gedurende de daarop volgende dagen langzaamaan iets is verminderd zette deze lijn helaas niet voort. Donderdagmiddag ben ik voor het eerst weer naar buiten gegaan. Na al die dagen thuis zitten was ik hier wel aan toe, en heb ik dus ook een lekker stukje met de meiden gelopen. Wel moest ik halverwege even gaan zitten want het bleek nog erg zwaar, en die avond na thuiskomst speelde de pijn ook weer heftiger op maar dat was te verwachten natuurlijk. Sindsdien zijn de pijnklachten echter weer wat verergerd. Ik leef nog altijd echt van medicatiemoment naar medicatiemoment en probeer zo rustig mogelijk aan te doen, maar het idee dat ik dit nog twee weken moet volhouden vind ik erg lastig.
Ik weet ook echt nog niet hoe ik mijzelf over 3wkn weer dat ziekenhuis in ga slepen om weer hetzelfde riedeltje overnieuw te moeten ondergaan. Een deel van mij zal dolblij zijn als ik terug mag om die verschrikkelijke stent er uit te laten halen, maar anderzijds wil ik niet weer zoveel pijn herbeleven en al die stress voelen in aanloop naar… Ik weet eerlijk gezegd niet of ik de ingreep weer zou ondergaan als ik van tevoren had geweten hoeveel pijn dit zou doen. Maar ik kan nu niet meer terug, dus zal de komende tijd moeten doorbijten. Mijn Facebookvrienden zijn gelukkig een fijne steun geweest zo de eerste dagen na de ingreep, en ook mijn gewonnen prijs van Kruidvat die toevallig dinsdag werd bezorgd zorgde voor een mooie mentale opleving bij me om deze afgelopen dagen door te komen!
Inmiddels zijn we een week verder en kijk ik met veel plezier terug naar de wandeling, en met minstens evenveel horror naar afgelopen maandag. Maar het is nu; VAKANTIE! Dus ik ga ondanks al mijn pijnklachten en bijwerkingen van de medicijnen die ik op dit moment slik het beste proberen te maken van aankomende week, proberen te genieten van de uitjes die gepland staan en vooral ook proberen afleiding te zoeken in grote en kleine dingen om de wachttijd in aanloop naar mijn volgende ingreep door te komen. Het was al met al een bewogen weekje met zowel een lach als vele tranen, maar ik hoop dat als over 2wkn de laatste ingreep wordt gedaan er daarna alleen nog maar lachen zullen komen en de tranen nadien even een tijdje achterwegen blijven… ;-)
Kijk in dit album op Facebook voor nog meer foto's van onze Sheltiewandeling vorige week!
Wil jij zelf ook eens deelnemen aan een gezellige Sheltiewandeling of er misschien wel eentje organiseren bij jou in de buurt? Neem dan gauw eens een kijkje in de Facebook groep Shetland Sheepdog (Sheltie) Wandelingen Nederland, meld je aan en blijf op de hoogte van alle wandelingen voor Shelties in heel Nederland!